In de notitie ‘Gezonde werknemers in gezonde bedrijven’ lanceert OVAL het volgende idee:

“Een ‘second opinion’ door een andere bedrijfsarts wordt betaald door (de arbodienst van) de bedrijfsarts over wie de werknemer twijfel heeft ten aanzien van diens onafhankelijke oordeel.”

Dit is wat mij betreft een bijzonder schadelijk idee. Allereerst snap ik niet dat er serieus wordt ingegaan op de tendentieuze beschuldiging aan het adres van de bedrijfsartsen aangaande hun ‘afhankelijkheid’ dat vooral door de vakbonden wordt gevoed. Zij willen terug naar de tijd dat ‘ziek gewoon ziek was’. In feite word de grondgedachten van de Wet verbetering Poortwachter en de WIA (benutting van mogelijkheden) niet door de bonden gedragen. Zie op ArboShock ook mijn post over ‘De mythe van de Onafhankelijke Bedrijfsarts’. 
Het huidige systeem waarin een werknemer een second opinion bij het UWV kan aanvragen is prima. Je moet de drempel voor een ‘second opinion’ vooral niet verlagen omdat je dan uitlokt dat elke werknemer die het niet eens is met een activerend advies zijn gram gaat halen. Een drempel is ‘heel gezond’. 
Ik vraag mij ook ernstig af hoe zelfstandige bedrijfsartsen en kleinere arbodiensten dit moeten gaan financieren. De druk om (naar werknemers) sociaal wenselijk te gaan adviseren wordt zo wel heel erg groot.

Verder is er bij dit advies totaal niet aan de klanten (de werkgevers) gedacht. De werkgever wordt afgerekend op het feit of hij voldoende gebruik maakt van de benutbare mogelijkheden van verzuimende werknemers, maar wee je gebeente als de bedrijfsartsen benutbare mogelijkheden duiden………

Werknemers wordt met een second opinion uitgevoerd door een andere bedrijfsarts wel een heel makkelijk ontsnappings- of vertragingsmechanisme geboden.