Inspiratie is een mysterieus fenomeen. Laatst had ik een inspirerende fietstocht naar mijn werk. De ideeën bleven maar komen en ik ben op een gegeven moment afgestapt om aantekeningen te maken. Gelukkig heb ik tegenwoordig altijd een notitieboekje bij mij.
Ik was aan het nadenken over de impact van interventies en hoe je die kunt optimaliseren. Binnen enkele minuten stond de basis voor de volgende ‘Dynamische Wet ter verklaring van de Impact van Interventies’ op papier:
I = A x (N + G + 1/M)
In deze vergelijking staat I voor de Impact van Interventies.
Deze wordt allereerst bepaald door de Aandacht die aan een probleem, blokkade of de beïnvloeding van de belastbaarheid wordt gegeven.
Deze aandacht krijgt extra ‘momentum’ of stuwkracht door een aantal subfactoren. Slechte invulling van de drie subfactoren werkt contra-productief en kan de goed bedoelde aandacht zelfs teniet doen.
Allereerst speelt de Nabijheid van de persoon die de interventie (initiator) inzet een (grote) rol. Hoe meer betrokkenheid en nabijheid van en vertrouwen in de initiator, hoe groter de invloed. Nabijheid verklaart voor een deel de kracht van goed uitgevoerde Eigen Regie in verzuimmanagement.
De tweede belangrijke subfactor is de Gerichtheid van de interventie. Hier komt maatwerk om de hoek kijken; lees ook mijn blog over stepped care. Zoek in de driehoek van werknemer, casemanager en bedrijfsarts naar de interventie die het meest geschikt is om de reïntegratie te stimuleren. De gericht zit daarnaast in de aansluiting van de interventie op de opbouw in werk. Goede (multidisciplinaire) afstemming zorgt voor een grote aansluiting en daarmee gerichtheid.
Tot slot speelt het Moment waarop de interventie wordt ingezet een belangrijke rol. Ik geloof zelf over het algemeen in de vroege inzet van interventies. Hoe later je op verzuim ‘ingrijpt’, hoe moeilijker het wordt om o.a. verzuimwinst en nieuwe (ongewenste) gedragspatronen te doorbreken.
Omdat ik ook maar een mens ben, heb ik de hier boven beschreven vergelijking omgedoopt tot ‘De Eerste Wet van Van der Baan’. Ik wacht de uitreiking van de eerste Nobelprijs voor Verzuimmanagement met spanning af……..
Geheel associatief schoot mij de clip van Weapon of Choice van Fatboy Slim in gedachten; met dit nummer in mijn hoofd fietste ik vrolijk door.
Nogal een negatief stukje, voortkomend uit een negatieve kijk op werknemerschap. Verzuimwinst en negatieve gedragspatronen? De Nobelprijs zul je hier hopelijk niet mee winnen. Deze realiteit is jouw realiteit, helaas.
Beste Hans,
Naar mijn mening is dit niet een negatief stukje; het is ingegeven door mijn eigen ervaring als casemanager en de kennis en vaardigheden die ik de afgelopen jaren heb opgedaan.
Zowel werkgever als werknemer hebben naar mijn mening belang bij (snelle) reïntegratie. Collega-casemanagers zullen over het algemeen de begrippen ziekte- of verzuimwinst en negatieve gedragspatronen herkennen. Deze begrippen zijn niet normerend bedoeld en zullen over het algemeen ook niet bewust ontstaan.
Niemand is graag ziek, maar als je ziek bent valt er vaak een hoop verantwoordelijkheid weg, hoef je dingen waar je tegenzin voor hebt ontwikkeld niet meer te doen en wordt er voor je gezorgd. Dit en andere voordelen die er wel degelijk zijn, wordt de ziektewinst genoemd. Deze term heb ik niet verzonnen, maar herken ik wel. Ook de negatieve gedragspatronen worden inmiddels breed erkend en hier wordt bijvoorbeeld in multi-disciplinaire trajecten aan gewerkt. Gedragspatronen kunnen onbewust de klachten die iemand ervaart in stand houden en zijn in die zin negatief.
Het stukje is door mij met een positieve insteek geschreven; het duo werkgever-werknemer of de driehoek werkgever-werknemer-bedrijfsarts kunnen heel veel doen om de reïntegratie in positieve zin te beïnvloeden en ik beschrijf hier een aantal factoren die hierbij een rol spelen. Het niet tijdig aan de slag gaan met interventies levert het risico op dat een werknemer uiteindelijk afglijd naar de WIA en dat is voor de betreffende persoon absoluut geen feest.
Tot slot is de opmerking over de Nobelprijs niet meer dan een relativerende knipoog.
Beste mensen
Sinds 2009 begeleiden wij met ons bedrijf Ik verander intensief werkzoekenden. Het stuk vind ik niet negatief en bovenal realistisch. Het is herkenbaar in de praktijk. Gisteren heb ik een kort artikel geplaatst op onze site dat gaat over motivatie van werkzoekenden. Als is dit misschien een andere doelgroep, betrokkenheid bij eigen ontwikkeling en op tijd inzetten van maatwerkbegeleiding speelt evenzeer. Bovendien is het wegzakken van een kansrijk gevoel niet goed of slecht, het is wat met mensen gebeurt en het is effectief om dat te herkennen en erkennen.
Met vriendelijke groet
Rob Houdijk
Onderstaande link is een link naar het artikel op onze site
http://ikverander.nl/succes-bij-solliciteren-hangt-niet-af-van-een-goed-cv/
Voor mij als voormalig HR-adviseur en nu casemanager of bedrijfscounsellor is dit een heel realistische weergave van de praktijk waar ik mee te maken heb. Ik wil een ding toevoegen. De casemanager dient, net als in het oeso-rapport van 2 weken gelden, “kennis te hebben op het gebied van psychische gezondheidsproblemen en kennis op het gebied van de interactie
tussen geestelijke gezondheid en werk-gerelateerde factoren”.
Dat heb je als opgeleid HR-professional of manager logischerwijs onvoldoende. Ik heb die combinatie gevonden in mijn HR-ervaring, ervaringsdeskundigheid o.g.v. burnout en helaas onmogelijke re-integratie van werk naar werk, een opleiding tot register bedrijfscounsellor en Casemanagement. Ik ben dan de verbindende en inhoudelijke professional in het speelveld van de drie partijen. Dat levert goede resultaten en zeer tevreden cliënten (medewerkers) en opdrachtgevers (werkgevers/managers) op. En past in hetgeen in dit blog is beschreven. Mooi stuk!